اینتل فراتر از انتظار

بدون شک رایانه های رومیزی یا لپ تاپ ها بدون پردازنده هیچ کارایی ندارند. به لطف وجود شرکت اینتل و خلق پردازنده های قدرتمند باعث شد تا عملکرد سیستم رایانه ای ما افزایش یابد. اینتل یکی از قدرتمندترین و تاثیرگذارترین شرکت های فناوری شناخته شده است که در طول 55 سال گذشته نقش اصلی را در بخش محاسبات ایفا کرده است. این شرکت اکنون بزرگ ترین تولید کننده تراشه های نیمه هادی در جهان محسوب می شود و همچنان به تولید پردازنده های پر قدرت ادامه می دهد.

بنیانگذاران اینتل

اینتل در سال 1968 توسط مهندسان آمریکایی با نام های رابرت نویس و گوردون مور تاسیس شد. برخلاف کسب و کارهای نوپا سیلیکون ولی که منشأ افسانه ای آن در گاراژ با بنیانگذاران جوان است، اینتل کار خود را با سرمایه 2.5 میلیون دلار که توسط آرتور راک سرمایه دار آمریکایی آغاز کرد. بنیانگذاران اینتل متخصصان باتجربه و میانسالی بودند که شهرت زیادی در حوزه های فعالیت خودشان داشتند. نویس در سال 1959 مبتکر مدار مجتمع سیلیکونی بود و گوردون مور ابداع کننده قانون مورد بوده است. بلافاصله پس از تاسیس اینتل، نویس و مور کارمندان دیگری از جمله اندرو گروو تاجر آمریکایی را به خدمت گرفتند. نویس، مور و گروو به عنوان رئیس هیئت مدیره و مدیر اجرایی به مدت سه سال فعالیت کردند.

محصولات اولیه اینتل

محصولات اولیه اینتل تراشه ی حافظه مدل 1101 بود که فروش خوبی نداشت. با گذشت مدتی اینتل مدل 1103 را منتشر کرد که یک تراشه حافظه با دسترسی تصادفی پویا یک کیلوبیت «DRAM» موفق بود و اولین تراشه ای محسوب می شد که حجم قابل توجهی از اطلاعات را ذخیره می کرد. این مدل از حافظه برای اولین بار توسط شرکت فناوری آمریکایی Honeywell Incorporated در سال 1970 خریداری شد تا جایگزین فناوری حافظه اصلی در رایانه های خود کند. از آنجایی که DRAM ها ارزان تر بودند و انرژی کمتری نسبت به حافظه اصلی مصرف می کردند، به سرعت به دستگاه های حافظه استاندارد در رایانه های سراسر جهان تبدیل شدند. پس از موفقیت DRAM، اینتل در سال 1971 به یک شرکت عمومی تبدیل شد. در همان سال اینتل تراشه حافظه قابل برنامه ریزی فقط خواندنی «EPROM» را معرفی کرد که تا سال 1985 موفق ترین خط تولید این شرکت محسوب می شد. همچنین در سال 1971 مهندسان اینتل یک ریز پردازنده چهار بیتی همه منظوره و یکی از اولین ریزپردازنده های تک تراشه به نام 4004 را اختراع کردند.

همه تلاش های اولین اینتل موفق نبودند. در سال 1972 مدیریت تصمیم گرفت با خرید Microma وارد بازار رو به رشد ساعت های دیجیتال شود. اما اینتل درک واقعی از مصرف کنندگان نداشت و این شرکت ساعت سازی را در سال 1978 با ضرر 15 میلیون دلار فروخت. در سال 1974 اینتل 82.9 درصد از بازار تراشه های DRAM را در اختیار داشت، اما با ظهور شرکت های نیمه رسانای خارجی، سهم بازار این شرکت تا سال 1984 به 1.3 درصد کاهش یافت. در سال 1972 اینتل تجارت ریزپردازنده 8008 هشت بیتی را آغاز کرد. دو سال بعد مدل 8080 که 10 برابر سریع تر از 8008 بود وارد بازار شد و در سال 1978 این شرکت اولین ریزپردازنده 16 بیتی خود که 8086 نام داشت را ساخت. در سال 1981 سازنده رایانه آمریکا IBM ریزپردازنده 8088 شانزده بیتی اینتل را به عنوان CPU در اولین رایانه شخصی خود تولید انبوه کرد، همچنین اینتل ریزپردازنده های خود را در اختیار سایر سازندگان قرار داد. از میان بسیاری از ریزپردازنده هایی که اینتل تولید کرده است، شاید مهم ترین آن ها 80386 باشد که یک تراشه 32 بیتی می باشد که در سال 1985 منتشر شد.

توسعه و پیشرفت های دیگر اینتل

در اواسط دهه 1990 فعالیت اینتل فراتر از تجارت تراشه گسترش یافته بود. سازندگان بزرگ رایانه های شخصی مانند IBM و Hewlett-Packard توانستند رایانه های مبتنی بر اینتل را برای بازارهای خود طراحی و تولید کنند. با این حال اینتل می خواست دیگر سازندگان محصولات خود و تراشه های اینتل را سریع تر به بازار عرضه کند، بنابراین شروع به طراحی و ساخت «مادربردهایی» کرد که شامل تمام بخش های ضروری رایانه از جمله تراشه های گرافیکی و شبکه بود. تا سال 1995 این شرکت بیش از 10 میلیون مادربرد را به سازندگان رایانه های شخصی می فروخت که حدود 40 درصد از کل بازار رایانه های شخصی را شامل می شد. در اوایل قرن بیست و یکم، سازنده مستقر در تایوان «Asus» از اینتل پیشی گرفت و به عنوان سازنده پیشرو مادربردهای رایانه شخصی شناخته شد. در سال 2005 استیو جابز مدیرعامل اپل، وقتی اعلام کرد رایانه های شخصی اپل در آینده از پردازنده های اینتل استفاده خواهند کرد، صنعت را شوکه کرد. بنابراین، به استثنای برخی از رایانه های با کارایی بالا مانند سرورها و مین فریم ها، ریزپردازنده های سازگار با اینتل تقریباً در هر رایانه شخصی یافت می شوند.